تکنیک‌های کاشی کاری سنتی

اولین نمونه‌های کاشی کاری سنتی، مربوط به قرن ششم هجری می‌شوند که کاشی‌هایی ساخته شده از گل با پوششی از جنس خمیر چینی بودند. در این تکنیک سطح کاشی با لعابی تک رنگ از رنگ‌های کرم، آبی فیروزه‌ای یا لاجوردی پوشانده می‌شود.

در تکنیک مینایی کاشی کاری سنتی، کاشی‌ها با طرح‌های اسلیمی، خطوط منحنی، گل و برگ و پرنده نقاشی می‌شوند. استفاده از تکنیک مینایی در اواسط قرن هفتم به اوج خود رسید و از آن در اماکن مذهبی استفاده می‌شد.

یکی از تکنیک‌های کاشی کاری سنتی، تکنیک زرین فام می‌باشد. مشخصه اصلی تکنیک زرین فام استفاده از رنگ‌های خاصی مثل طلایی و سبز است. انواع کاشی‌هایی که در تکنیک زرین فام استفاده می‌شوند به شکل ناودانی، نیم ستونی، قالبی برجسته و ستاره هشت‌پر هستند.

تکنیک معرق یا گل و بته نیز از قرن هفتم هجری رواج پیدا کرد. در این تکنیک ابتدا کاشی‌ها را به قطعات کوچک و بزرگی می‌شکنند و سپس آن‌ها را بر اساس طرح‌های از پیش تهیه شده، کنار هم می‌چینند و با دوغاب به هم وصل می‌کنند.

کاشی کاری معقلی نیز همانند کاشی کاری معرق از کنار هم قرار دادن تکه‌های کوچک کاشی به وجود می‌آید. در این تکنیک کاشی‌ها به شکل اشکال هندسی مربع، مستطیل، لوزی و مثلث برش می‌خورند.
این تکه آجرها را یا در نما به صورت ترکیبی در کنار آجر به کار می‌برند و یا از کنار هم چیدن آن‌ها برای به تصویر کشیدن حروف و عبارات به خط معقلی استفاده می‌کنند.

تکنیک مقرنس یکی از زیباترین و پیچیده‌ترین تکنیک‌های کاشی کاری سنتی است. نمونه‌های تکنیک مقرنس را به خصوص می توان در گنبد مساجد مشاهده کرد که در آن گنبد حالت لانه زنبوری دارد و به صورت طبق طبقه‌ای بالا رفته است.